Δοκιμασία Τζόγου της Iowa (IGT)
Η Δοκιμασία Τζόγου της Iowa είναι ένα ψυχολογικό τεστ που χρησιμοποιείται για την αξιολόγηση της ικανότητας λήψης αποφάσεων υπό συνθήκες αβεβαιότητας. Αναπτύχθηκε από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Iowa για την προσομοίωση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων στην πραγματική ζωή.
Δοκιμασία Τζόγου της Iowa (IGT)
Εισαγωγή στη Δοκιμασία Τζόγου της Iowa
Καλώς ήρθατε
Αυτό είναι ένα ψυχολογικό πείραμα που μελετά τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Θα επιλέγετε από 4 τράπουλες καρτών, κερδίζοντας ή χάνοντας χρήματα με κάθε επιλογή.
Υπόβαθρο του Πειράματος
Αυτό το πείραμα σχεδιάστηκε από τους Bechara και συνεργάτες το 1994 και είναι ένα γνωστό νευροψυχολογικό πείραμα που χρησιμοποιείται για τη μελέτη της ανθρώπινης συμπεριφοράς λήψης αποφάσεων υπό συνθήκες αβεβαιότητας.
Κανόνες του Πειράματος
Ξεκινάτε με $2000. Μετά από κάθε επιλογή κάρτας, κερδίζετε ένα συγκεκριμένο ποσό, αλλά μερικές φορές χάνετε επίσης χρήματα. Διαφορετικές τράπουλες έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά κινδύνου και ανταμοιβής.
Στόχος του Πειράματος
Ο στόχος σας είναι να κερδίσετε όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα μέσω 100 επιλογών. Παρατηρήστε προσεκτικά τα χαρακτηριστικά κάθε τράπουλας για να αναπτύξετε την πιο επωφελή στρατηγική.
Συμβουλή: Κατά τη διάρκεια του πειράματος, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τα πλήκτρα A/1, B/2, C/3, D/4 για να επιλέξετε τράπουλες
Εμφάνιση λεπτομερειών
Αρχικό Σχήμα
Στο αρχικό άρθρο (Bechara και συνεργάτες, 1994), ακολουθήθηκε η εξής διαδικασία:
- Υπήρχαν 4 τράπουλες καρτών (A, B, C και D)
- Οι συμμετέχοντες έπρεπε να επιλέξουν συνολικά 100 κάρτες, μία κάθε φορά
- Κάθε φορά που επέλεγαν μια κάρτα, λάμβαναν ανατροφοδότηση σχετικά με το κέρδος και/ή την απώλεια ενός συγκεκριμένου χρηματικού ποσού
- Οι συμμετέχοντες δεν γνώριζαν εκ των προτέρων τι θα έφερνε κάθε κάρτα (δηλαδή, όπως σε μια λοταρία)
- Οι συμμετέχοντες ξεκινούσαν με ένα "δάνειο" $2000 και τους δινόταν η οδηγία να επιτύχουν κέρδος
- Οι τράπουλες A και B πάντα έφερναν $100
- Οι τράπουλες C και D πάντα έφερναν $50
- Για κάθε κάρτα που επιλέγεται, υπάρχει 50% πιθανότητα να πρέπει επίσης να πληρώσετε μια ποινή. Για τις τράπουλες A και B, η ποινή είναι $250, ενώ για τις τράπουλες C και D, η ποινή είναι $50.
Μακροπρόθεσμα
- Τράπουλες A και B (Υψηλός Κίνδυνος): μέση απώλεια $250
- Τράπουλες C και D (Χαμηλός Κίνδυνος): μέσο κέρδος $250
Ανάλυση
Κατά την ανάλυση των δεδομένων, πρέπει να σκεφτείτε προσεκτικά τι ακριβώς θέλετε να ανακαλύψετε.
Ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα είναι πόσο συχνά οι άνθρωποι επέλεξαν τις τράπουλες "υψηλού κινδύνου" (A/B) ή τις τράπουλες "χαμηλού κινδύνου" (C/D).
Ένα άλλο ενδιαφέρον ερώτημα είναι πόσο χρόνο χρειάστηκαν οι άνθρωποι για να αποφασίσουν πριν κάνουν μια επιλογή χαμηλού ή υψηλού κινδύνου.
"Οι τράπουλες A και B είναι μη επωφελείς μακροπρόθεσμα επειδή κοστίζουν περισσότερο μακροπρόθεσμα, ενώ οι τράπουλες C και D είναι επωφελείς επειδή οδηγούν σε συνολικό κέρδος μακροπρόθεσμα." (Bechara et al., 1994, σ.10).
Νευροβιολογικό Υπόβαθρο
Η δοκιμασία αρχικά αναπτύχθηκε για την ανίχνευση προβλημάτων σε ασθενείς με βλάβες στον κοιλιακό-μέσο προμετωπιαίο φλοιό. Αυτό το τμήμα του εγκεφάλου εμπλέκεται, μεταξύ άλλων, στην επεξεργασία κινδύνου, φόβου, συναισθημάτων και λήψης αποφάσεων:
Μετά από βλάβη στον κοιλιακό-μέσο προμετωπιαίο φλοιό, οι άνθρωποι αναπτύσσουν ένα ελάττωμα στη λήψη αποφάσεων στην πραγματική ζωή, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τις κατά τα άλλα φυσιολογικές διανοητικές λειτουργίες. Επί του παρόντος δεν υπάρχει νευροψυχολογικός ανιχνευτής για την ανίχνευσή του στο εργαστήριο, και οι γνωστικοί και νευρικοί μηχανισμοί που είναι υπεύθυνοι για αυτό το ελάττωμα έχουν αντισταθεί στην εξήγηση. Εδώ, χρησιμοποιώντας μια νέα δοκιμασία που προσομοιώνει τη λήψη αποφάσεων στην πραγματική ζωή με τον τρόπο που λαμβάνει υπόψη την αβεβαιότητα των προϋποθέσεων και των αποτελεσμάτων, καθώς και την ανταμοιβή και την τιμωρία, ανακαλύψαμε ότι οι ασθενείς με προμετωπιαίες βλάβες, σε αντίθεση με τους μάρτυρες, είναι αδιάφοροι για τις μελλοντικές συνέπειες των πράξεών τους και φαίνεται να καθοδηγούνται μόνο από τις άμεσες προοπτικές. Αυτή η ανακάλυψη προσφέρει, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα ανίχνευσης της δυσνόητης διαταραχής αυτών των ασθενών στο εργαστήριο, μέτρησής της και διερεύνησης των πιθανών αιτιών της.
— Bechara et al. 1994